Znaleziono studnie na Placu Wolności
Potwierdziły się nasze wcześniejsze przypuszczenia, że na placu Wolności, podczas prowadzonych prac remontowych odnajdą się pozostałości po zabytkowych miejskich studniach. Przy Muzeum Etnograficznym właśnie odkryto ceglaną obudowę jednego z najstarszych w mieście publicznych ujęć. Przy studni znaleziono komorę po mechanicznej pompie. Studnia jest zasypana, ale archeolodzy podejmą próbę jej częściowego odkrycia.
Na palcu Wolności działały 4 ogólnodostępne studnie, które sięgały w głąb ziemi na około 50 metrów. Najstarsza z nich stała przy ratuszu. Żeliwne, ozdobne obudowy zabytkowych studni widać dobrze na zdjęciu Bronisława Wilkoszewskiego z końca XIX wieku. Oprócz placu Wolności publiczne ujęcia wody funkcjonowały na Piotrkowskiej, Al. Kościuszki, Wólczańskiej, na placu Kościelnym, placu Dąbrowskiego, na rynkach: Starym, Górnym, Wodnym i Zielonym.
Wobec braku sieci wodociągowej w Łodzi mieszkańcy musieli czerpać wodę wyłącznie ze studni – szacuje się, że było ich około 10 tysięcy - publicznych, podwórkowych i fabrycznych oraz w parkach. Z powodu nadmiernego poboru wody przez fabryki i mieszkańców często wysychały i wymagały pogłębiania. W Łodzi walczono o dostęp do wody. Była drogocennym towarem, zarówno dla mieszkańców, jak i właścicieli zakładów. Lepszej jakości woda oznaczała niższe koszty produkcji przędzy czy wykańczania materiałów. Najgłębsze studnie podwórkowe miały ponad 100 metrów, te fabryczne ponad 600 metrów. Nagromadzenie studni w śródmieściu Łodzi było tak wielkie, że nadmierne korzystanie z jednej kończyło się brakiem wody w ujęciach na sąsiednich podwórkach. Woda z nich była często skażona bakteriami, gdyż zbyt blisko ujęć budowano kloaczne doły. Woda z miejskiego wodociągu popłynęła do mieszkań w śródmieściu dopiero po II wojnie światowej.
