Po wojnie

W okresie okupacji Niemcy ograniczyli się jedynie do dokończenia tego, co rozpoczął wcześniej Skrzywan. W 1945 r. sieć wodociągowa liczyła 86 km., a kanalizacja 192 km.

W 1950 r. sytuacja w mieście w zaopatrzenie w wodę była tak zła, że postanowiono ją racjonować. W 1951 r. rząd podjął decyzję o budowie wodociągu Łódź - Pilica, który miał dać Łodzi 130 000 m³ wody na dobę. Transport odbywał się pięćdziesięciokilometrowymi rurociągami. Ale już w 1962 r. okazało się, że zasoby czerpane z Pilicy okazały się niewystarczająca, gwałtownie rozwijał się przemysł i przybywało ludzi. W 1969 r. rozpoczęto budowę Zalewu Sulejowskiego, w 1973 r. napełniono go i uruchomiono pompy we wsi Bronisławów, a nowym wodociągiem Sulejów - Łódź zaczęto dostarczać wodę do miasta. Jednocześnie zaczęto systematycznie budować studnie głębinowe. Obecnie Łódź czerpie wodę głównie z ujęć podziemnych.